Vandinn er ekki bara hægrið heldur hækjur þess
—
Pistill
13.01.2021
Samkvæmt MMR & Gallup er hreina hægrið nú með 42-43% fylgi. Sjá hér:
MMR, hægrið: 41,8%
Sjálfstæðisflokkur: 24,4%
Miðflokkur: 8,6%
Viðreisn: 8,8%
Sjálfstæðisflokkur: 24,4%
Miðflokkur: 8,6%
Viðreisn: 8,8%
Gallup, hægrið: 42,8%
Sjálfstæðisflokkur: 23,7%
Miðflokkur: 9,1%
Viðreisn: 10,0%
Sjálfstæðisflokkur: 23,7%
Miðflokkur: 9,1%
Viðreisn: 10,0%
Fylgi Sjálfstæðisflokks og Miðflokks er læst saman, þegar Miðflokkur stækkar minnkar Sjálfstæðisflokkurinn og öfugt. Í raun er þetta sami flokkurinn, sækir til sama fólksins. Ekki að öllu leyti; þannig að allir sem lyst hafa á að kjósa Sjálfstæðisflokkinn geti kosið Sigmund Davíð & co. En þetta er sama mengið, Miðflokkurinn er hlutmengi Sjálfstæðisflokksins.
Viðreisn telur sig eiga sóknarfæri út fyrir þessa hægri búbblu, að flokkurinn geti skilið sig frá Samfylkingunni (sem hefur sætt sig við að vera einskonar síamstvíburi hins óða nýfrjálshyggjuflokks Viðreisnar) á síðustu mánuðum kosningabaráttunnar og náð fylgi fyrir svo sem einum þingmanni frá fólki sem skilgreinir sig sem frjálslynda miðju.
En heilt yfir nær hægrið ekki mikið ofar en þetta. Á góðum degi munu þessir flokkar fá samanlagt 40%. Á vondum degi 45%. En hægrið mun aldrei ná meirihluta í kosningum á Íslandi. Íslendingar eru nefnilega félagshyggju- og jafnaðarfólk (lesist: sósíalistar) upp til hópa.
Ástæða þess að félagshyggjan og jafnaðarmennskan (lesist: sósíalisminn) hefur ekki haft meiri áhrif á Íslandi er að forysta þeirra flokka sem félagshyggju- og jafnaðarfólkið (lesist: sósíalistarnir) kýs beygir sig undir kröfu auðvaldsins að hér verði ekkert gert sem auðvaldið sættir sig ekki við. Forysta þessara flokka telur að valið sé á milli þess að vera í ríkisstjórn sem mætir harðri stjórnarandstöðu auðvaldsins (sem á alla fjölmiðla og stýrir sterkustu áróðursmaskínunum) eða fara í skjólið innan ríkisstjórnar auðvaldsflokkanna (sögulega er það xD). Það er því innbyggt í vinstrið að svíkja kjósendur sína, félagshyggju- og jafnaðarfólkið (lesist: sósíalistana); forystan stundar stjórnmálin til að þóknast auðvaldinu, sem er höfuðandstæðingur almennings og þá sérstaklega félagshyggju- og jafnaðarfólkið (lesist: sósíalistana).
Áróður hinna ríku gegn frelsis- og réttindabaráttu hinna fátæku og valdalausu hefur verið svo heiftarlegur svo lengi að forysta félagshyggju- og jafnaðarflokka (lesist: sósíalistaflokka) afneitar kjarna þessara baráttu, beygir sig undir auðvaldið og aðlagar kröfur sinnar grasrótar að sölum hinna ríku, kúgara þess fólks sem kýs þessa flokka. Af þessum sökum er mikilvægt að vinna aftur þau hugtök sem hin kúguðu þurfa að nota í baráttu sinni: Stéttabarátta, arðrán, auðvald, verkalýður o.s.frv.
En til viðbótar við hægrið verðum við því að skoða hækjur þess. Fylgi þeirra er svona samkvæmt MMR & Gallup:
MMR, hægri hækjur: 20,0%
VG: 10,9%
Framsókn: 9,1%
VG: 10,9%
Framsókn: 9,1%
Gallup, hægri hækjur: 20,0%
VG: 11,7%
Framsókn: 8,3%
VG: 11,7%
Framsókn: 8,3%
Kjósendur þessara flokka kjósa til vinstri en fá stjórn til hægri. Framsókn hefur látið svona áratugum saman en VG fyrst og fremst síðustu ár. Forysta þessara flokka er meginástæða þess í dag að félagshyggju- og jafnaðarfólkið (lesist: sósíalistarnir), sem eru meirihluti almennings, fær ekki þau stjórnvöld og ekki þá stefnu sem þeir vilja og eiga skilið. Forysta Alþýðuflokksins og síðar Samfylkingarinnar var í þessu hlutverki forystu VG á síðustu öld og fram á þess, en í dag er það fyrst og fremst forysta VG og Framsóknar sem er hindrunin fyrir því að almenningur fái þá samfélagsþróun sem meirihlutinn vill.
Gagnvart þessu eru tvær lausnir: Annars vegar að þurrka þessa flokka út í kosningum svo engri forystu þeirra flokka sem sækir fylgi til félagshyggju- og jafnaðarfólks (lesist: sósíalista) muni leyfast framar að svíkja kjósendur sína. Vandinn er í raun ekki fylgi hægrisins. Það er ekkert undarlegt að það sé með um 40% fylgi, í ljósi þess að það hefur haldið völdum svo til allan lýðveldistímann og sveigt allt samfélagið að sjálfu sér og beitt valdi sínu miskunnarlaust gagnvart andstæðingum sínum, náð undir sig fjölmiðlum og almennri umræðu o.s.frv. Vandinn er forysta þessara flokka, VG og Framsóknar í dag, sem höfða til félagshyggju- og jafnaðarfólks (lesist: sósíalista) í aðdraganda kosninga en gefa síðan auðvaldinu þetta fylgi eftir kosningar. Þið eigið því ekki að hneykslast á að Sjálfstæðisflokkurinn fái 20-25% fylgi í könnunum. Þið eigið að hneykslast á að VG og Framsókn fái 20%. Hvað er að því fólki sem segist ætla að kjósa þessa tvo flokka?
Hinn kosturinn er að grasrót VG og Framsóknar sprengi af sér forystuna. Hvers vegna á félagshyggju- og jafnaðarfólk (lesist: sósíalistar) að sætta sig við forystu sem ber auðvaldið til valda? Ykkur finnst kannski skrítið að ég tali svona um kjósendur Framsóknar, en stór hluti þeirra er samvinnufólk, sem í grunninn er sósíalískt, félagshyggju- og jafnaðarfólk, þótt arfleið flokksins banni honum að tala út frá þessum staðreyndum.
Komandi kosningar munu snúast um þessar víglínur. Ætlum við enn og aftur, áfram og endalaust, að sætta okkur við alræði auðvaldsins? Næstu kosningar verða um réttlæti, hvort við eigum að byggja hér upp réttlátt samfélag.
Til að það geti gerst þurfa sósíalistar að stilla sér svo upp og heyja baráttu sína svo að þeir geti dregið til sín fylgi sem á vondum degi myndi kjósa VG, Framsókn eða sitja bara heima. Kosningarnar munu snúast um breiðfylkingu gegn alræði auðvaldsins, gegn eyðileggingaráhrifum nýfrjálshyggjunnar og með völdum almennings yfir eigin lífi, eigin samfélagi og eigin framtíð.
