Bróðir minn bjó á Íslandi, og hann hringdi dálitlu seinna til að athuga hvernig við hefðum það. Þegar ég sagði honum hvað hafði skeð bauðst hann til að redda mér dvalarleyfi. Ég samþykkti það, svo lengi sem hann myndi finna fyrir mig vinnu. Eftir dálitla leit fékk hann konuna hjá Gym 80 til að undirrita pappírana fyrir mig, svo ég kom og byrjaði að vinna.

Ég hafði fyrst einhverjar vonir um að ná að vinna mig upp úr láglaunastarfi. En það var ekki hægt. Ég var alltaf á fullu, tók aukaverk við þrif hér og þar um helgar, alltaf að streða við að láta enda ná saman. Það gafst ekkert ráðrúm til að setja fótinn upp á næsta þrep.

Eftir Gym 80 fór ég að vinna við þrif á Stjörnutorgi, svo á elliheimili hjá Seltjarnarnesbæ. Einn daginn heyrði ég í fólki tala um hvenær það ætlaði að taka frídagana sína. Ég hugsaði bara: orlof? Má það? Ég fór að spyrjast fyrir og komst að því að ég átti rétt á fríi. Enginn hafði sagt mér það, og ég vissi ekki að ég þyrfti að spyrja. Og ég var hrædd við að spyrja! En þegar ég gerði það fékk ég fríið mitt.

Stemningin á vinnustaðnum var ekki góð. Ég hef alltaf unnið hratt svo ég geti tekið smá pásu. En þegar ég gerði það, þá kom einhver sem vann á elliheimilinu og skammaði mig fyrir að sitja. Ég hefði ekki getað unnið út lífið við þrif. Maður fær aldrei stöðuhækkun, ég hefði bara þurft að skúra út ævina. Sem betur fer hætti ég eftir átta ár. Líkaminn minn er ónýtur, ég hef farið í aðgerðir á úlnlið útaf taugakreppu og á öxl, og mér er alltaf illt í bakinu.

Það breytti lífi mínu að verða dagmamma. Núna get ég sest niður af og til þegar ég passa börnin. Þetta er fullkomið starf fyrir mig, foreldrarnir eru vingjarnlegir og börnin æðisleg. Ég á svosem ekki mikið eftir milli handanna þegar ég hef sent peninga heim og borgað öll gjöld, en ég er hamingjusöm, og svo þakklát fyrir að búa hér á Íslandi.“

Ella Esther Routley er í framboði fyrir Sósíalistaflokkinn í Reykjavík í vor #valdiðtilfólksins